1 சாமுவேல் 27: 8 – 12 அங்கேயிருந்து தாவீதும் அவன் மனுஷரும் கெசூரியர் மேலும் கெஸ்ரியர் மேலும், அமலேக்கியர் மேலும் படையெடுத்துப்போனார்கள்……. இன்ன இன்னபடி தாவீது செய்தான் என்று தங்களுக்கு விரோதமான செய்தியை அறிவிக்கத்தக்க ….ஒரு புருஷனையாகிலும்,ஸ்திரீயையாகிலும் உயிரோடே வைக்காதிருப்பான். ஆகீஸ் தாவீதை நம்பி: அவன் இஸ்ரவேலராகிய தன்னுடைய ஜனங்கள் தன்னை வெறுக்கும்படி செய்கிறான். என்றைக்கும் அவன் என் ஊழியக்காரனாயிருப்பான் என்பான்.

நான் என்றுமே தாவீதின் வாழ்க்கை நமக்கு ஒரு நல்ல பாடமான வாழ்க்கை என்று நம்புவேன். இன்று 21ம் நூற்றாண்டில் வாழும் நம்முடைய வாழ்க்கைக்கு அதிலிருந்து கற்றுக்கொள்ள அநேக காரியங்கள் உள்ளன.

நேற்று நாம் தாவீதோடும் அவனோடிருந்த 600 பேரோடும், கர்மேலிலிருந்து, சிக்லாக் என்ற பெலிஸ்தியரின் பட்டணத்துக்குத் தொடர்ந்தோம். தேவனுடைய செட்டைகளின் கீழ் அடைக்கலம் புகாமல், பெலிஸ்தியரிடம் அடைக்கலம் புகுந்தான் என்று பார்த்தோம்.

இங்கு தாவீதுக்கு ஒரு நல்ல ஐடியா கிடைத்து விட்டது. பெலிஸ்திய நாட்டை எல்லையாகக் கொண்டிருந்த கானானியரை தன்னுடைய 600 பேர் கொண்ட சேனையோடு போய் கொள்ளையிட  ஆரம்பித்தான். இந்த நாடுகளை அழித்துவிடும்படி தேவனாகிய கர்த்தர் யோசுவாவுக்கு கட்டளையிட்டிருந்தார் என்பது அவனுக்குத் தெரியும். தான் செய்வது பெலிஸ்திய ராஜாவுக்கு தெரியாமல் இருக்க அவன் ஆண், பெண் எல்லோரையும் கொன்றுவிடுவான். ஒருவரையும் தப்பவிடவில்லை!

அநேக வருடங்களுக்கு பிறகு, தாவீது தேவனாகிய கர்த்தருக்கு ஆலயம் கட்ட விரும்பினபோது, கர்த்தர் அவனுக்கு அந்தத் தகுதியைக் கொடுக்காமல் சாலொமோனுக்குக் கொடுத்தார் என்பது நமக்குத் தெரியும் அல்லவா! ஒருவேளை தாவீதின் கரங்களில் இரத்தக்கறை இருந்ததால் தானோ என்னவோ!

பெலிஸ்திய ராஜாவாகிய ஆகீஸிடம் அவன் கொள்ளையடித்தவைகளை கொண்டு வந்த போது, அவன் இன்று நீர் எங்கே கொள்ளையடித்தீர் என்றால், அதற்கு தாவீது, இஸ்ரவேலைக் கொள்ளையிட்டதாகக் கூறுவான். அவன் உண்மையில் ஆகீஸை ஏமாற்றினான் என்று பார்க்கிறோம். அவன் ஆகீஸிடம் தன்னுடைய நாட்டு மக்களைத்தான் கொள்ளையிடுவதாகக் கூறினான்.  ஆகீஸ் தாவீதை நம்பி,  அவன் இஸ்ரவேலராகிய தன்னுடைய ஜனங்கள் தன்னை வெறுக்கும்படி செய்கிறான். என்றைக்கும் அவன் என் ஊழியக்காரனாயிருப்பான் என்பான்.

தாவீது ஏமாற்ற ஆரம்பித்ததின் முதல் கட்டம் இது என்று நான் நினைக்கிறேன். எதிரியிடம் அடைக்கலம் புகுந்தாயிற்று, இனி பிழைக்க வழி தேட வேண்டும். அதற்காக நான் பொய் சொல்லி ஏமாற்றினாலும் பரவாயில்லை என்ற எண்ணம் வந்துவிட்டது. ஏமாற்றுதல் என்ற புற்றுநோய் ஆரம்பித்துவிட்டது.

ஒரே ஒரு பொய் தானே என்று நாம் நினைக்கலாம்!  ஆனால் அந்த ஒரு பொய் தவளையைப் போல பல குட்டிப் பொய்களை முதுகில் ஏற்றிக்கொண்டு வந்துவிடும்.

அவன் ஒரு பெலிஸ்தியனிடம் தானே பொய் சொல்லி ஏமாற்றினான் என்று கூட நாம் நினைக்கலாம்! ஆனால் ஒரு கிறிஸ்தவராக, உண்மை என்பது நம்முடைய வாழ்க்கையில் அடிக்கல்லாக இருக்குபோது நாம் யாரையும் ஏமாற்றக்கூடாது என்பதே என் எண்ணம்.

தாவீது சிக்லாக் என்ற எதிரியின் எல்லைக்குள் போகாதிருந்தால் இந்த ஏமாற்றுத்தனத்துக்கே இடமில்லை! என்ன முட்டாள்தனமான முடிவு!

இன்று நாம் எங்கே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்? எப்படி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்? நம்மிடம் ஏமாற்றுதல் என்ற புற்று நோய் உண்டா? பொய் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டால் நிறுத்தவே முடியாது!

சிக்லாக் அவனுக்கு பரலோகமாக இல்லாமல்,  எப்படி தலைவேதனையாக மாறியது என்று அடுத்த வாரம் பார்ப்போம்! ஆனால் அந்த எதிரியின் எல்லைக்குள்ளும்  கர்த்தர் அவனுக்கு துணையாக நின்று அவனை விடுவித்ததையும் பார்ப்போம்!

பாவத்தின் கருவியே பொய்தான்! அதை உன் வாழ்க்கையிலிருந்து களைந்துவிடு! கர்த்தர் உங்களை ஆசிர்வதிப்பார்!

உங்கள் சகோதரி

பிரேமா சுந்தர் ராஜ்

1 சாமுவேல் 27:1 பின்பு தாவீது நான் எந்த நாளிலாகிலும் ஒருநாள் சவுலின் கையினால் மடிந்து போவேன்.இனி சவுல் இஸ்ரவேலின்  எல்லைகளில் எங்கேயாவது என்னைக் கண்டு பிடிக்கலாம் என்கின்ற நம்பிக்கையற்றுப் போகும்படிக்கும், நான் பெலிஸ்தரின் தேசத்துக்குப் போய், தப்பித்துக் கொள்வதைப் பார்க்கிலும் நலமான காரியம் வேறில்லை என்று தன் இருதயத்தில் யோசித்தான்.

நான் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையிலுள்ள வால்பாறைக்கு அடிக்கடி வருவேன்.அங்கு ஒரு இடத்தில் உள்ள மரங்கள் எப்பொழுதும் என் கண்களைக் கவரும். வானளாவிய அவைகள் இரும்பினால் செய்யப்பட்டவைகள் போல உறுதியாய் இருக்கும். நிச்சயமாக 200 வருடங்களுக்கு மேல் நிற்கும் மரங்கள் என்று அதைப் பார்த்தவுடனே சொல்லிவிடலாம். இத்தனை உறுதியாக நிற்கும் இவைகள் எவ்வவளவு காற்றையும், கன மழையையும் பார்த்திருக்கக்கூடும்! அவையெல்லாவற்றையும் தாங்கி, இந்த மரங்கள் இரும்புபோன்ற உடலோடு, நிமிர்ந்து வானளாவ  நிற்பது ஆச்சரியம் தானே!

நாம் தாவீதையும், அவனோடு இருந்த 600 பேரையும் கர்மேல் பர்வதத்திலிருந்து, சவால்கள் என்னும் கொடிய  காட்டுக்குள் தொடரும்போது, நாம் நம் வாழ்க்கையில் தாவீதைப் போல, அநேக எதிரிகளை சந்திக்க நேர்ந்தாலும், எப்படி உறுதியாக நிமிர்ந்து நிற்கலாம் என்று பார்க்கலாம்.

இந்த அதிகாரத்தில் நாம் தாவீதை சந்திக்கும் போது, அவன் தன்னுடைய மனைவி மீகாளை இழந்த துக்கத்தில் இல்லை. அவன் ஒருத்தியை அல்ல, இரண்டு பேரைத் திருமணம் பண்ணியிருந்தான். அவனோடு இருந்த 600 பேரையும், ஒருவேளை அவர்களது குடும்பமும் அங்கு இருந்தால், அவர்களையும் சேர்க்கும்போது, தாவீதின் முன் பெரும் பாதை தோன்றியது.

தாவீது இவ்வளவு சோர்பாக இன்றைய வேதப்பகுதியில் பேசுவதின் அர்த்தம் இப்பொழுது புரிகிறது அல்லவா!

அவனுடைய பாதுகாப்பு மட்டுமல்ல, அவன் விவாகம் செய்த இரு பெண்களின் வாழ்க்கையும் கூட , சவுலுக்கு பயந்தும, உயிருக்காக ஒளிந்து ஓடும் நிலமையில் இருந்தது.

நாம் இப்படிப்பட்ட நிலையில் இருந்தால் எளிதாகத் தப்பிக்கத்தானே வழி தேடுவோம். வாழ்க்கை நமக்கு எளிதாக அமைய வேண்டும். இது தப்பான ஆசை இல்லவே இல்லை! யாருக்குத்தான் வேதனையை தலையில் சுமக்க ஆசை சொல்லுங்கள்! என்னால் முடியாது!  நீங்களும் என்னைப் போலத்தான் என்று எனக்குத் தெரியும்!

தாவீது தனக்கு இஸ்ரவேலில் பாதுகாப்பு இல்லை என்று அறிந்து, பெலிஸ்தியரின் தேசத்துக்கு செல்ல முடிவு செய்தான். பெலிஸ்தியரின் கோலியாத்தைக் கொன்ற அவன் அந்த நாட்டில் தனக்கு அடைக்கலம் கிடைக்கும் என்று எண்ணினானேத் தவிர, இஸ்ரவேலிலேயேத் தங்கி கர்த்தரின் செட்டைகளில் அடைக்கலம் புகுவதை பாதுகாப்பு என்று நினைக்கவில்லை.

நாம் எத்தனைமுறை இந்தத் தவறை செய்கிறோம். நம் வாழ்க்கையில் எரிமலை நெருப்பைக் கக்கும்போது,  நாம்  கர்த்தருடைய செட்டைகளைத் தேடாமல், மலைகளையும், குன்றுகளையும் நாடி ஓடுகிறோம் அல்லவா? நானும் கூட இப்படித்தான் ஓடியிருக்கிறேன். ஆனால் ஒவ்வொருமுறையும் கர்த்தரின் செட்டைகள் மாத்திரம் தான் எனக்குப் பாதுகாப்பு என்று உணர்ந்து ஓடி வந்துமிருக்கிறேன்!

இன்று உங்கள் வாழ்க்கையில் தாவீதைப்போல எதிரிகளால் விரட்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறீர்களா? எத்தனைக் காற்று , மழை அடித்தாலும் நிமிர்ந்து  நிற்கும் மரங்களைப்போல நீங்கள் சோர்ந்து போகாமலிருக்க கர்த்தர் உங்களுக்கு கிருபை அளிப்பார்!

அவருடைய செட்டைகளின் கீழ் அடைக்கலம் உண்டு!

உங்கள் சகோதரி,

பிரேமா சுந்தர் ராஜ்

1 சாமுவேல்: 25:42  பின்பு அபிகாயில் தீவிரித்து எழுந்து, ஒரு கழுதையின்மேல் ஏறி, ஐந்து தாதிப் பெண்களைக் கூட்டிக் கொண்டு, தாவீதின் ஸ்தானாதிபதிகளுக்குப் பின்சென்று போய் அவனுக்கு மனைவியானாள்.

நான் இதற்கு முன்னால் இந்தப் பகுதியை வாசிக்கும்போதெல்லாம், ஒரு பணக்கார விதவையான அபிகாயில், தாவீதை மணந்து சந்தோஷமாக வாழ்ந்தாள் என்றுதான் நினைத்துக்கொள்வேன். ஆனால் அபிகாயிலின் வாழ்க்கையைப் பற்றி  ஆழமாகப் படிக்கும் போது தான் அது தவறான எண்ணம்  என்று புரிந்தது.

தாவீது தன்னிடம் ஆள் அனுப்பியபோது அவள் மறு பேச்சில்லாமல் அதை ஏற்றுக்கொண்டாள் என்று பார்த்தோம்.  நாபாலால் அவள் உள்ளம் காயப்பட்டிருந்தது! அவனுடைய திடீர் மரணம் வேறு அவளுக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுத்திருந்தது!

அப்படிப்பட்ட வேளையில், அவள் அவசர அவசரமாக அவனைத் திருமணம் செய்ய விரைந்தது எதனால் என்று புரியவில்லை! அவள் உள்ளத்தில் என்ன எதிர்பார்ப்புகள் இருந்தனவோ தெரியவில்லை! நிச்சயமாக கர்மேலில்  நாபோலோடு வாழ்ந்த வாழ்க்கையை விட முற்றிலும் வேறான வாழ்க்கைக் கிடைக்கும் என்றுதானே எதிர்பார்த்திருப்பாள்.

அபிகாயில் ஒரே ஒருநாள் தாவீதை சந்தித்திருந்தாள். ஒருவேளை அவன் தான் இஸ்ரவேலின் எதிர்கால ராஜாவாக அபிஷேகம் பண்ணப்பட்டிருப்பதைக் கூறியிருக்கலாம்! அபிகாயில் ஒருவேளைத் தன்னை எதிர்கால அரசியாகக்கூட நினைத்திருக்கலாம்!

ஆனால் தாவீதோ நாடோடியாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான். 400 பேர் அவனோடு இருந்தார்கள். எல்லாவற்றையும் பகிர்ந்து வாழும் ஒரு நாடோடிகளின் தலைவன் அவன்!  அவனிடம் வந்த சில நாட்களிலேயே, கர்மேலின் வாழ்க்கை எவ்வளவோ மேல் என்று புரிந்திருக்கும்.

அதுமட்டுமல்ல! அபிகாயில், தாவீது இருவரின் வாழ்க்கையிலும் முந்தைய திருமணத்தில் ஏற்பட்ட தோல்வி மனதில் இன்னும் ஆறாத காயமாகத் தான் இருந்திருக்கும். தாவீது சவுல் ராஜாவின் மகளாகிய மீகாளைத் திருமணம் செய்திருந்தான். இந்த அதிகாரம் 44 ம் வசனத்தில் பார்க்கிறோம், சவுல் அவளை வேறொருவனுக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்திருந்தான் என்று. ஒருவேளைத் தாவீதின் மீது தனக்கு இருந்த வெறுப்பை இவ்விதமாக வெளிப்படுத்தியிருந்திருப்பான். காயத்தோடு ஒன்று  சேர்ந்த இருவரும், ஒருவர் காயத்துக்கு மற்றொருவர் மருந்து போடவேண்டும் என்றுதான் எதிர்பார்த்திருப்பார்கள்! அது சாத்தியமா?

வாலிப நண்பர்களே! நான் சரியான துணையைத் தேர்ந்தெடுத்து விட்டேன் என்று ஒருவேளை நீங்கள் நினைக்கலாம்! ஆனால் ஒன்று சேரும்போதுதான் அவர்களுடைய எதிர்பார்ப்பு என்ன என்பது வெளிப்படும்! அது உங்களுக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுக்கலாம்!

அதனால்தான் நம் வாழ்க்கையில் நாம் ஒரு துணையைத் தேர்ந்தெடுத்து, இவள்தான் அல்லது இவன் தான் என் காயத்துக்கு மருந்து என்று அவசரப்பட்டு ஒரு முடிவை எடுத்து, நம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்கு முன்னரே நான் தேவனைத் தேட வேண்டும்!

அபிகாயில் தாவீதை மணந்து நிச்சயமாக சந்தோஷமாக வாழ்வில்லை! அவள் இன்னொரு பெண்ணோடு தன் கணவனை பங்கு போட வேண்டும் என்று தாவீது சொன்னபோது அது அவளுக்கு இடி போலத்தான் இருந்திருக்கும். கர்மேல் வாழ்க்கை எவ்வளவோ மேல் என்று தோன்றியிருக்கும்!

வெற்றிகரமானத் திருமணம் ஒரு முக்கோணம் போன்றது! அதில் ஒருவன், ஒருத்தி, தேவன்,  இவர்களைத்தவிர யாருக்கும் இடம் கிடையாது!

வெற்றிகரமான திருமண வாழ்க்கை ஒவ்வொருநாளும் திரும்பக்கட்டப் பட வேண்டிய ஒரு மாளிகை போன்றது!

அபிகாயிலைப் போல அவசரமாய் முடிவு செய்துவிட்டு பின்னர் வருத்தப்படாதே! முதலில் கர்த்தரின் பாதத்தில் அமர்ந்து அவருடைய சித்தத்தை அறிந்துகொள்!

கர்த்தர் உங்களை ஆசிர்வதிப்பாராக!

உங்கள் சகோதரி,

பிரேமா சுந்தர் ராஜ்

1 சாமுவேல் 25: 36 …..அவன் மிகவும் வெறித்துமிருந்தான்.ஆகையால் பொழுது விடியுமட்டும் சிறிய காரியமானாலும்,பெரிய காரியமானாலும் ஒன்றையும் அவனுக்கு அறிவிக்கவில்லை.

அபிகாயில் தாவீதை சந்தித்துத் திரும்பும்போது ராஜ விருந்து நடந்து கொண்டிருந்தது என்று பார்த்தோம். நாபால் குடித்து வெறித்திருந்தான். அதனால் அபிகாயில் அவனிடம் ஒன்றையும் அறிவிக்கவில்லை என்று வேதம் கூறுகிறது.

இந்தப்பகுதி மறுபடியும் அபிகாயிலுடைய விவேகத்தை நமக்கு தெளிவு படுத்துகிறது.

தாவீதை சந்தித்துத் தன்னுடைய மதிகேட கணவனையும், ஊழியரையும் தலைக்கு வந்த ஆபத்திலிருந்து மீட்டு, அவள் வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது நடந்தவற்றை யாரிடமாவது கூற அவள் ஆசைப்பட்டிருப்பாள். ஆனால் அவள் அங்கு கண்டது குடித்து வெறித்திருந்த கணவனையும், அவனோடு களியாட்டம் போட்ட குடிகார நண்பர்களையும் தான்.

ஒரு நிமிடம்! நாம் இப்படி ஒரு பெரிய காரியத்தை செய்துவிட்டு களைப்பாக  வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது,  நம் வீட்டில் சத்தமாக மியூசிக் போட்டு, நடந்த எதுவுமே தெரியாமல் ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டிருந்தால் நாம் என்ன செய்திருப்போம்? நாம் பயங்கர கோபத்துடன் திட்டி, ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணியிருக்க மாட்டோமா?

அபிகாயிலுக்கு நாபாலைத் திட்ட எல்லா உரிமையும் இருந்தது! ஆனால் அவள் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை! அமைதியாக இருப்பதைப் பார்க்கிறோம். நீங்களோ அல்லது நானோ அங்கு இருந்திருந்தால் ஒரு வார்த்தை அல்ல ஒரு அணை போல வார்த்தைகளைக் கொட்டியிருப்போம்!   நாம் ஒன்று  சொல்ல அது வார்த்தைத் தவறி மற்றொன்றாக முடிய , நிச்சயமாக வார்த்தைகள் பலத்த சண்டையில்தான் முடிவடைந்திருக்கும்!   இது நம்மில் பலர் அனுபவவிப்பது தானே! அதுவும் நாம் அதிகமாக சோர்பாக வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது இப்படி நடக்க வாய்ப்பு அதிகம் உள்ளது அல்லவா!

ஆனால் அவள் ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை! தன்னுடைய கோபம் அடங்கும்வரை அவள் பேசவேயில்லை! வேதம் சொல்கிறது, பொழுது விடியுமட்டும் அவள் பேசவில்லை என்று.

ஒருநாள் நான் ஒரு பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காண தலையைப் பிய்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்பொழுது என்னைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த என் அம்மா என்னிடம், நீ இப்பொழுது படுத்து தூங்கு, காலையில் இதைப் ப்ற்றி யோசி! காலையில் இதே பிரச்சனை உனக்கு வேறுமாதிரித் தோன்றும்! என்றார்கள். இதை என் வாழ்க்கையில் மறந்ததே கிடையாது.

அபிகாயில் காலை வரைக் காத்திருந்தாள். அது  அவளுக்கு கோபத்தை தணிக்க, நடந்ததை மறுபடியும் சிந்திக்க போதுமான நேரத்தைக் கொடுத்தது.

சாலொமொன் ராஜா , (நீதிமொழிகள் 25:11) ஏற்ற சமயத்தில் சொன்ன வார்த்தை வெள்ளித்தட்டில் வைக்கப்பட்ட பொற்பழங்களுக்குச் சமானம் என்று வார்த்தையின் விவேகத்தைப் பற்றிக் கூறுகிறார். இது எவ்வளவு உண்மை!

அபிகாயில் நடந்து கொண்டது நமக்கு ஒரு நல்ல மாதிரியாக இல்லையா? நாம் கோபத்தில் இருக்கும்போது பேசவேக் கூடாது என்பது எவ்வளவு விவேகமானக் காரியம்!

கர்த்தர் தாமே இந்த வார்த்தைகளைக்கொண்டு உங்களை ஆசிர்வதிக்கட்டும்!

உங்கள் சகோதரி,

பிரேமா சுந்தர் ராஜ்

(premasunderraj@gmail.com)